Ik heb hem laatst in de bus gekregen ‘DeFact – Ontwikkelingsfase’, het eerste album uitgekomen op Def3 entertainment. Voor zover ik begrepen heb is dit ook het persoonlijke label van DeFact. Als eerst viel mij op dat het album er erg goed uitziet. Het hoesje ziet er gelukt uit met een toffe foto van DeFact op de voorkant. Als je het hoesje opdoet valt het oog direct op de graff tekening aan de binnenkant. Erg netjes en dat zijn voor mij persoonlijk belangrijke facetten als je het album aanschaft.Afijn, het draait natuurlijk om de muziek. En ik moet zeggen, ik was zeer aangenaam verrast toen ik het album voor het eerst in de file opzette. Toch tijd zat om te luisteren. De intro blaast direct uit de speakers, met een nummer wat volgens mij live, vooral door het refrein, erg aanslaat. Het is in ieder geval direct een nummer waarop mijn hoofd onbewust mee ging knikken met een glimlach op mijn mond. De beat is gevuld met blaasinstrumenten en een zware bass. Over deze beats word lekker aan brag ’n boast gedaan.
Het tweede nummer gaat naadloos verder in het fijne geluid van de eerste track. Wederom een lekkere boombap track met hele toffe schratches van DJ Frankie Boxcutta, ook niet één van de minste. Sowieso staan er veel goede namen op het album van DeFact. De beats worden namelijk geleverd door onder andere Bushmeister J en de neef van DeFact, STW. Deze laatste is ook de producer van ‘Eerste Pagina’, die wat agressief begint met een goede sample, die ik niet thuis kan brengen, maar gaat over in een zomers geluid, waarin een fijne vrouwenstem is gesampled. Een track waarin hij uitlegt hoe hij denkt over de scene en in de tweede verse over het hoe en waarom hij muziek maakt. Erg fijn om naar te luisteren.
Het nummer daarop, Leunstoelshit, doet zijn naam eer aan. Een erg chill nummer waar ik even in terug spoelde omdat er een hele leuke sample van stadgenoot Engel in verwerkt is. Leunstoelshit zorgt er bij mij voor dat ik verder in mijn bank zak en even wegdroom. Goede afwisseling na al de boombap tracks. Waar ik zeer door verrast word is het nummer “Goe-uh –Mor-guh”. De beat klinkt simpel, maar is als je goed luistert toch ontzettend gevuld. De stemmen van DeFact en de featuring Ralpha zijn wat duisterder en het refrein heeft wat weg van een drum ’n bass track. Klinkt erg goed.
Door ‘Epilepsie’ word je gepakt. Het gaat namelijk over zijn ziekte. Hij legt je in deze track uit hoe het is om epilepsie te hebben. Om je een beeld te geven “verschillende banen verloren om dezelfde reden. Niet op tijd aanwezig, dat is best vernederend als je onderweg met je bek klapt op de straattegels.” Een track met inhoud en een onderliggende pakkende toon, die ik niet veel meer hoor tegenwoordig. Met de volgende track wordt de rode draad van het album tot nu toe weer opgepakt, gewoon lekkere boombap hiphop.
En dan schrik ik. Track nummer 8 van het album, ’T voelt goed, begint met een zoetsappig refrein. Het is direct duidelijk dat het over een meisje gaat en dat blijkt later ook. Het zoetsappige wordt naar mate het nummer vordert wel minder. Luistert, net als de volgende track, lekker weg. Ook met Wie ik vroeger was neemt DeFact je mee naar hoe hij is.
Nummer 11 van het album, lichaamstaal, begint ook weer zoetsappig over een meisje. Maar deze bevalt een stuk minder. Ik hoef op die manier niet te horen hoe je een meisje versiert. Snel door naar de volgende. Ook Niet kapot is een nummer wat ik liever doorskip. Ik kan niet echt een vinger leggen op waar het nou precies aan ligt, maar het geheel is niet iets waar ik graag naar luister. Heel veel mannelijke zangers die hoog zingen en een schel gitaarrifje wat me niet aanspreekt.
Dit is wat we doen is live opgenomen bij JuizeFM op Radio538. Doordat het live van de radio is opgenomen, is het muziektechnisch niet lekker afgemixt. Stemmen staan te hard, er zit een ruis in het nummer en de beat mist kracht. Gemiste kans, omdat het wel een tof nummer is. Het laatste nummer is direct ook de titeltrack van het album. Het opent met een fijne gitaar en een tekst over het ontwikkelen van dit album.
Conclusie:
DeFact heeft met zijn tweede album een stevig fundament gelegd. Het is een, gemiddeld gezien, goed album met fijne no-nonsense hiphop. Ik mis alleen de echte uitschieters op het album. Het meeste klinkt erg goed, maar ik mis die paar tracks die net dat ene extra brengen. Desalniettemin is het een album wat goed in elkaar zit en welke interesse opwekt voor de volgende.
Door:
Erwin | Gepubliceerd: 13 Oct 2010 |
Gesloten